Tu que l’as vista
Amb lo recuèlh Tu que l’as vista, Franc Bardòu assaja de marchar, umilament, dins los passes ara celestials del grand Bernat Manciet, en omenatge e testimoniatge de reconeissença. Totun, s’agís tanben d’un cant d’amor a una Dòmna a l’encòp omnipresenta e absenta al narrator, una Dòmna que se sembla venir incarnar fugidissament dins la tèrra, la mar, los cèls e las sèrras tan cars al còr de l’autor, en País d’Aude, una tèrra presenta a cada pagina, a cada respir, a cada esmai, e que lo narrator, perdut dins son immensitat, nos para coma un miralh fidèl a l’esplendor de l’absenta adorada. Lo desplaçament es multiple. Los uèlhs del lector cèrcan l’absenta. Lo narrator s’adrèiça a un tèrç que l’a vista. Aital d’uèlh en uèlh e d’abís e abís, aquí una quista de l’anma que i se vòlon conjugar e mesclar lo Gèni d’Òc de Renat Nelli e lo Gèni Aquitan del ieratic Bernat Manciet.
Poèmas estraits del recuèlh
« ’t bastissi parièr com la mar
’t betòni com l’estiu
a còps de sagraments »
Bernat Manciet
« Que te bastissi », in Poïésiques
Poèma I
Èra per una alba improbabla
tan porosa coma la mar
que banhava son pas d’arena
se prefondent als infinits
de Pirenèus blaus, transitòris.
Los pels dels vents la penchenavan
d’escumas incommensurablas
al grat lusent de certituds
embegudas contra las nívols
que la nuèit furtiva emportava.
Los camins de vinhas a las mans,
persemenava d’endemans
vendemiats de longa per d’àngels
consolats d’ora a flor de gràcia
de se mercé tota amorosa.
Solelh, riulejavas de velas
que las caravèlas perdudas
dessenhavan luènh sus l’asuèlh
de lors tempèstas despassadas,
coma òm s’agenolha a sos pès
quanda passa la clartat diafana
de son còs desvestit, secret
de las ensenhas mai seguras
s’esfaçant dins lo blau del jorn.
« Los parsans de l’aire que se desgasalhan
Las velas argentas que se hèn responsa
Còs d’esparejada
ont la sang tota aiga ont tot còs niveira
naulejan amassa dab las encontradas
de ta pèth cantaira »
Bernat Manciet
in Estuari
Poèma IV
E foguèt dins l’alba improbabla
d’aquel remembre de cançons
que, d’olivedas en eusièras,
clamavan lo sen e la saba,
foguèt dins tala alba improbabla
que davalèt dels tres planòls,
de Cerdenha amont, ennevada
corrent per Saut asclat, silevèstre,
de becedas en fraus prigonds,
fins en Quercòrb enaucelit.
Nos davalèt coma ven l’alba,
coma fond l’escuma amb l’arena,
nos davalèt coma los vents
d’un endacòm mai impossible,
evidenta coma mandòrla
al sulhet de l’Apocalipsi,
fugidissa coma l’auròra,
plegadissa mai que la vima,
mai que lo laurièr per l’aurassa.
Nos davalèt, bleuja evidéncia
dins la nuèit de l’exili sorn,
quand l’anma a la pòrta del mond,
ven tocar per non tornar mai
daissar la sòrt l’escargassar,
mòla esprimant l’òli de l’èime
per sempre i tornar començar.
Nos davalèt, canda evidéncia.
Tu que l’as vista aital paréisser,
de ton vèrs, dona a pressentir
sa lutz enebrianta qu’èbria
per d’estrifar totas tenèbras.
Aquò se clama caritat.
« Orguen d’azur peta-hum irondelaire avalaire d’azur corb aus vira-plecs nahulaires lo jorn quan singla’s en duna d’aluminiulisca esloishèra sau fina a l’estrem de long la cueisha lo huselatge lo giure lo huselat la dentela escarunhaira es pas qu’ua cueisha au demiei mon halar mon Alfà shens nada fauta »
Bernat Manciet
Improntú de l’Alfà in Improntús
Poèma XXI
Tu que l’as vista quand pareis
subre l’isla de la Margòta,
que l’as vista a se penchenar
dins l’aiga verda de la lòna
de Dol, quand lo Cèrç s’es pausat,
cossí nos pòdes amagar
son cantar doç, al Rèc de l’Aire,
que sonque los vièlhs pelicans
nos suggerisson, sospirant
que tant aviat i siá passada ?
Per las carrièras de Pèirac,
unes t’an vist, te passejant
entre los teules, coma ironda,
marchant subre la lutz del vent
tot embalausit de sa gràcia.
Perqué non ne dises res mai,
quand sempre la deuriás cantar ?
Es a far perpensar que d’oras
t’a per drut pres e emportat
dins un meravilhament sieu !
Cossí nos poiriás dessenhar
los contorns de çò sense tèrmes ?
Cossí tornar lo ser al pòrt,
passant pel Grau de Lafranquia
fins a la lòna de Lapalma,
per, sul lendal de las Corbièras,
nos descriure çò que cap mot
jamai non poiriá far sentir,
quand, subre una mar coma aquesta
sense maratge ni cap nom,
naulam sense lòc ni sason ?
Se procurar
los recuèlhs
Per comandar, aquò es simple :
Escrivètz dirèctament a TròbaVox, per corrièl, a l’adreiça qu’avètz aicí : troba.vox@wanadoo.fr
Retrobatz las òbras de Franc Bardòu dirèctament suls punts de véndias occitans coma Librairie Occitania (M. J. Thourel), Espaci Occitan dels Aups, La Tuta d’Òc.
