Lo jorn
Dins aqueste recuèlh poetic compausat d’un seissantenat de sonets liures, Franc Bardòu vesita la simbolica del « jorn » coma se descobrís un jardin claus d’amor, tot enfaitilhat de la mercé de l’amada, en debanant un fial ipnotic trenat un sègle mai lèu, amb un gèni altantic incontestable, per las paraulas laberinticas e tan finas del grand Fernando Pessoa.
En tres cadres diurnals, simbolistas e metafisics sense rei, aiceste libre evòca l’amor dins son patiment d’espèra e sa doçor afinanta de se sentir esperat, mas tanben dins sa voluptat bateganta qu’o s’empòrta tot dins lo revolum espiritual de l’Èsser.
Lo primièr cadre, compausat de 20 poèmas, e titolat « Albas », evòca una espèra qu’enfin non se sap vana, emplenant l’abséncia de l’èsser amat de la preséncia d’una lenga que la ditz. E lo dire el-meteis ne ven voluptat fina… Ric de 20 autres poèmas, lo cadre central, extatic, parla d’ebriesa, de Jòi, e posa lo sieu títol a la cima del cèl : « Miègjorns ».
Lo contraste es potent, entre los poèmas amoroses dels recuèlhs establits abans octobre de 2010 e los cants lirics coma aicestes d’aicí, datant d’après aqueste moment tangiblament culminal per l’autor. Enfin, lo cadre dels 20 darriès poèmas, que se titola « Vèspres », fa omenatge incondicional a la persona de la Dòmna amada, segon la tradicion dels trobadors
— los saluts d’amor de N’Arnaut de Maruèlh —, mas amb sempre, en reire-plan, renfortidas, unas perspectivas metafisicas gnosticas, estrangièras a la tradicion lirica occitana medievala, perspectivas que travèrsan totun l’òbra de Franc Bardòu, del prepaus mai liric amorós fins a las reivindicacions mai revoltadas.
Poèmas estraits del recuèlh
Capítol I
Albas
« Sabi que me soi despertat, e qu’encara dormissi. »
Fernando Pessoa (1888-1935)
« Madòmna de las aigas tècas… »
in Lo libre de l’intranquillitat
Poèma I
Aquesta vida
Quina es aquesta vida arrucada a las nius
atupidas de nuèits, de fredas marçoladas,
ont sempre vau tastant l’alba de ta venguda
sense poder sulpic dins ma calor te cénher ?
Quina es aquesta vida ont ai lo sentiment
de t’aver, despuèi sempre, esperada, atenduda,
coneguda endacòm mai que pel triste ivèrn
que n’acaba pas mai d’en prima se dissólver ?
Passant pradas e monts, per enlà nèus e glaças,
quina es aquesta vida escrita sul non-res
de l’abséncia de tu dins la nuèit que s’abausa ?
E qui pòt ben estar lo que, fins ara absent
a sa quita preséncia, enfin se pasta d’aire
al sentir del respir tieu al suèlh de ta gràcia ?
Capítol II
Miègjorns
« Me clini sus ta cara blanca, al fons de las aigas nocturnas de mon intranquillitat, e jamai non sauriái dire s’ès la luna a mon cèl per la suscitar, o l’estranha luna sosmarina per, non sabi cossí, la simular. »
Fernando Pessoa (1888-1935)
« Madòmna de las aigas tècas… »
in Lo libre de l’intranquillitat
Poèma XVII
Anamnèsi
Exiliat dins lo tomple e l’ardre d’aquel temps
dolent e corrosiu, sempre mirant la lutz
de l’astre dominant lo jorn de sa supèrbia,
coma un que vòl saber d’ont es aital casut,
contempli lo solelh, fruit madur dins ta man
celestiala en larguesa e non pòdi saber
se lo ben que m’en ven nais de ta genta gràcia,
o s’es ela que’s mòu de la font de tot ben.
Dins lo dardalh ponhent de mon amor per tu,
la lutz mira la lutz que d’amor lo contempla,
dins los cèrcles conjunts de mila profecias,
entremesclants los cèls e lors coralas d’àngels
dins un entremirar rebatent, miralhants,
los recòrds de l’exili e una unica eissida.
Capítol III
Vèspres
« Ai enauçat mon amor dins lo silenci de mon intranquillitat… »
Fernando Pessoa (1888-1935)
« Madòmna de las aigas tècas… »
in Lo libre de l’intranquillitat
Poème I
Admiracion
Amb l’aur tebés e suau del calabrun, te’n tornas
desvestida de lutz dins l’esbalausiment
mieu quand ieu te contempli e t’adòri a n’ausir
l’esmai del cèl sencèr pel montar de ta gràcia.
E mon admiracion t’alestís un palatz
davant un ocean desconegut e caud,
rebolhissent d’escruma al vermelh del colcant
e que te ven lisar los pès amb cortesiá.
Lo mieu còrs, matrassat per las èrsas salvatjas,
se clina sul lindal d’aquela demorança,
esperant ta mercé per ultima cançon.
Quand al balcon floral, pareisses, mantelada
del mèl blond del solelh enamorat de tu,
mos uèlhs son penetrats d’esplendors celestialas.
Se procurar
los recuèlhs
Per comandar, aquò es simple :
Escrivètz dirèctament a TròbaVox, per corrièl, a l’adreiça qu’avètz aicí : troba.vox@wanadoo.fr
Retrobatz las òbras de Franc Bardòu dirèctament suls punts de véndias occitans coma Librairie Occitania (M. J. Thourel), Espaci Occitan dels Aups, La Tuta d’Òc.
