L'Esfinge
Man dins lo cèl aganti l'astre - Vol 2
Lo volume 2, L’Esfinge, es un recuèlh descrivent una confrontacion iniciatica al patiment d’amor, d’amor per una femna, la Leona de l’Atlàs, que non respondiá res mai, ni d’òc, ni de non, a un servici amorós benlèu definitivament esmarrat dins lo laberint d’un sègle sense amor. En quatre tempses interiors que reconstituïsson un animal fantastic, l’esfinge, monstre tetramorfic del Jutjament darrièr, para aital, a l’èime escartairat, un miralh poëtic, per fin de li far descobrir las leçons d’un vertige sentimental e metafisic cap e tot allucinatòri. Sonque a la cremadura se coneis a de bon lo fòc.
Es de notar que d’aqueste volume es ja establida una traduccion inedita al catalan, signada de la man de l’autor Manel Zabala. L’òbra d’art, titolada « La dame et le cristal » qu’illustra la cobèrta del present volume es signada per la talentuosa Hélène Rejembeau.
Poèmas estraits del recuèlh
Capítol 1
Lo brau blanc
Poèma 13
« Gaitatz-los a passar ! Eles, son los salvatges. Se’n van ont lor desir o vòl, subre los monts, E bòsques, mars e vents, e luènh dels esclavatges. L’aire que bevon vos fariá espetar los palmons. »
Jean Richepin
in Los aucèls de passatge
Balhatz-me un festin de velas
per m’ebriagar d’orizonts.
Anarai morir d’espèra
dins los braces del silenci,
delai mars e delai cimas :
cantarai l’Amor, de badas,
s’ela non sap sa cançon.
Pasmens cantarai Amor
per al mens me sentir èsser,
fins a l’abandon sacrat,
car de prèp, de luènh tanben,
m’es Leona e sobeirana,
m’es pòrta ultima del cèl.
Capítol 2
Lo leon
Poèma 6
« A complit son dever ! Es a dire que jamai Non aguèt desir impossible, non aguèt Cap sòmni de luna, ni cap desir de jonca L’emportant sense remaires subre un flume desconegut. »
Jean Richepin
in Los aucèls de passatge
— Entendes, viatjaire,
la rumor pels brancatges ?
— Un mormolh infinit
coma un pont treslusent
encamba mars e monts
tra pòrtas azuradas…
— Entendes, viatjaire,
la rumor del riu clar ?
— Son fernir, una estona,
a desvelat l’asuèlh
abans de l’amagar
dins la carn esmoguda…
— Entendes, viatjaires,
la rumor de las èrsas ?
— An mandat per la nívol
sas pèrlas escrumantas
per l’encantar, benlèu,
mas lo vent ja, se pausa…
— Entendes, viatjaire,
ieu, non ne soi segura,
a broa d’infinit,
la rumor dels grands fauves ?
— Es sonque lor còr dreit
que rugís a l’amor…
— Mas perqué me semblèt
una negra amenaça ?
— L’amor que branda en tu,
non lo vòles saber,
mas es lo gno qu’a páur
e lo leon que caça !
Vèni lai, vèni lèu
te fondre a la rumor
dels fauves asuelhats
que caçan las nius pallas…
Capítol 3
L’agla de fòc
Poèma 5
« Òc,l’infinit pertot, pertot l’eterne,
amont, aval, en nos-aus, en deforas.
En el lo tot, esperit e matèria… »
Valeri Bernard
in La legenda d’Esclarmonda
Uèlh d’esmeralda, plumas rojas,
m’enaurèri per l’azur void.
Lo cèl esperava mon vòl…
Lo vent bufava una olor de chavana e de pluèja electrica. Agantèri lo liuç dins mas urpas d’aram.
Lo tròn brandava ; lo cèl e l’aurassa senhorejavan mas lo mieu vòl pasmens tombèt dreit sus la presa.
Un aret del pel saur
que corriá la tempèsta
reçaupèt lo grand liuç
entremièg las costèlas.
Lo còs de la mia presa
vibrava coma lutz
al dintre dels lambrècs !
La mar mai terrenala escarcalhava tomples. La sèrp d’escalhas negras, de la lenga de flama assajava coma ieu d’atraire la victima, mas lo desir de cèl foguèt, el, sobeiran.
Al còr d’aquel diluvi, traguèri çai enaut
e la serpent e l’aret, amont, fins al solelh, amortant dins lo vam las flamas e las auras per pausar mon tresaur al pè de mon agreta :
— Plan vengut a çò mieu, agla d’amor, t’espèri sus ma tèrra de flors, a la font que l’asaiga… Vèni lèu t’ebriagar de mon sorire e presentar l’ofrenda e’l còr
puèi la demanda.
Se procurar
los recuèlhs
Per comandar, aquò es simple :
Escrivètz dirèctament a TròbaVox, per corrièl, a l’adreiça qu’avètz aicí : troba.vox@wanadoo.fr
Retrobatz las òbras de Franc Bardòu dirèctament suls punts de véndias occitans coma Librairie Occitania (M. J. Thourel), Espaci Occitan dels Aups, La Tuta d’Òc.
