Dins tos braces

« Dins tos braces » marca un viratge net dins lo caminament de l’òbra literària de Franc Bardòu. L’expression de l’amor, fins alara pintada a çò sieu de las melancolias mai vertiginosas, cabussa tot d’una dins una clartat benaürosas que sos lectors mai fidèls non li coneissián pas que d’un biais fòrça fugidís.

Efectivament dins aqueste recuèlh de poèmas, en tres moments fòrts, l’autor explòra lo sentiment de « Jòi » enamorat fins a l’esbalausiment, caminant umilament dins los passes successius de Joë Bousquet, Gaucèlm Faidit e Renat Nelli, dins de fòrmas liuras, de còps fòrça liuras, mas tanben, qualques còps fòrça mai classicas (se lo classicisme occitan se fonda, coma o considèra Bardòu, sul Trobar medieval), segon los esmais e las inspiracions de l’estona, a la descobèrta progressiva de l’Autra, assajant de li donar a percebre çò espiritual dins las carns e çò mai carnal e sensual dins los respirs estrambordats de l’esperit. Aquesta garba de flors poëticas es dedicada a una Dòmna meravelhosa, tant amadoira coma amada.

Lo primièr temps fòrt, en 29 cadres, parla a « l’Inesperada ». L’imaginacion activa i debana subèrna d’images subrerealistas que recompausan, amb d’elements reals, la quite pasta d’una vertat fins alara invisibla, e que l’inconscient se ne trenarà d’ara enlà la representacion d’aqueste mond. Lo segond temps fòrt , ondrat de 7 cadres, s’adreiça a « l’esperada ». Una atencion sostenguda permetrà al lector d’i remarcar que las citacions de’N Gaucelm Faidit, trobador de l’amor compartit, donan a la cançon qu’acompanhan, lor metrica classica que l’autor contemporanèu còbra sense dificutat. Totun, aquò non es vertat, per exemple, pel primièr tablèu, que se ditz èsser una « octina », mena de sextina a uèit rimas mailèu que siéis segon lo modèl de N’Arnaut Danièl, nimai pel darrièr tablèu, que constituís una alba formalament inspirada del grand classic indefugible de’N Guriaut de Bornelh.

Lo darrièr temps fòrt, compausat de 29 cadres, esperlonga l’assag, puèi las nuèits que seguisson, coma lo títol de capítol o ditz pro lindament : « Dins tos braces ». O fa dins los passes d’un Renat Nelli fòrça jove, enigmatic e probablament non pro conegut. La fòrma pauc costumièra dels 29 darrièrs poèmas non va tanpauc sense far pensar a una autra influéncia, la del poèta de la revista Òc, lo contemporanèu Joan-Pèire Tardiu, per la modernitat d’elacboracion e l’aspcète eterat, airejat, que ne procedisson los tèxtes que clavan aquel polit  recuèlh d’amor partejat.

Non macaretz de remarcar l’illustracion artisitca, titolada « Sereine » de la cobèrta d’aqueste libre, realizada tot especialament per l’artista talentosa e plan sensibla Hélène Rejembeau.

Poèmas estraits del recuèlh

Capítol I

Inesperada

« Per ela, a cada estona, èri endacòm mai, èri autre. »

Joë Bousquet
in La tisana d’eissarments

Poèma VI

Inesperada

Segon lo brieu del temps que fa
cada còp que, dins ta man fina,
s’embarra sense far cap brug,
m’as traçada una via al cèl :
ne revertava lo camin
que mon pas sense amira inventa
per t’anar jónher dins l’espaci
enamorat d’un verd silenci
erbagiu e viu coma un liuç.

E aquí m’as, freule recòrd
d’un passat jamai advengut,
que te contempla dins ta gràcia
de femna obèrta al void amar
de mon abséncia inamorçada,
fins a temps que tot lo desèrt
d’una vida, astrada a se pèrdre,
t’encontrèsse a l’ombra dels mots
que dins lor escrinh l’engabiavan.

Inesperada qu’inausida,
se lèva del vent la cortina
que daissa alandada la cima
d’un agait ont vas, sola reina
d’un endeman sense cap nom.
Inesperada, un còr tremola,
páur d’amar, páur d’abandonar
la certituda de las tenèbras
per l’esperança de la lutz.

Capítol 2

Esperada

« Mon cor e mi e mas bonas chanssose tot qant sai d’avinen dir e far, conosc q’ieu teing, bona dòmna de vos… »

Gaucelm Faidit
in Mon cor e mi e mas bonas chanssos

Poèma I

Octina de la calamida

La mar, qu’a tu ja me pòrta,
suls flòts m’aviá sailat de la sia lenga.
Ne m’a balhat l’escruma fèra e fòrta
que mòu mai luènh, fins a tu, ma votz canda.
De còr afric, tot un asuèlh te conta
per que son vam que me ten lèu te tenga.
Fada a la font, tot çò que soi te canta
çò de qu’Amor, en t’amant, tu, me monda.

Car lo cèl tot ja se monda
davant ton pas, quand s’alanda la pòrta
de çò real. Cada mot de ma lenga
dins lo trelús de ta gràcia te canta
cada fremir de ta pèl doça e canda.
Sus la mar granda, orvari d’èrsa fòrta,
e mai a pena encara ma nau tenga,
la calamida a tu ma via conta.

Qu’aquesta via siá’l conte
del long periple entre’l fólzer que monda
e lo grand Cèrç qu’englanda tota pòrta,
per acostar Amor, ont que se tenga.
Entre escrumèra ont la balena canta,
ont la serena enfaitilha sa lenga,
dirai ma fe en tu, cossí ven fòrta
e per quina art fa ma cançon mai canda.

Remontant la pluèja canda,
a cada gras qu’i escultarà lo conte,
vèrs pausarai, dins l’aurassa que monda
tota illusion, la mai crana o mai fòrta,
per acercar lo maratge, ont que’s tenga,
d’ont partirà lo camin que me pòrta
davant ta font. Al solelh de ma lenga
dirai l’Amor de tu, cossí se canta.

Medrai d’Amor tota canta,
tre que mon còr beurà ta cara canda.
L’isla esconduda ont lo riu que se conta,
tot a ta man, cossí grelha la lenga
d’Amor coral, farà venir mai fòrta
tota cançon, ja que lo mond se monda
de tot çò que non es tu. A la pòrta
de tot çò tieu, que mon còr ja se tenga.

Mèra cançon ja se tenga
lo vèrs umil que nud pel non-res canti
davant ta gràcia, ò, ma Dòmna tan canda.
Vau suplicant l’azard d’obrir la pòrta
que lo non-res partís de tu. Ma lenga
dins sos joièls se muda Amor e’t conta
tot çò perdut que ton doç acuèlh monda,
e ton ardor la melhora e fa fòrta.

Qu’aital la mar, fonsa e fòrta
me mòga a tu ! Qu’a bèl artabal tenga
ma via dreita ! E que mon cant t’encante
malgrat lo mond que’m pasta, que ne’m mond !
Que fòl subèrna al sulhet de ta pòrta
me daisse amant, davant ta gràcia canda !
Entre tas mans depausi ieu lo conte
del mieu vaissèl sus la mar e sa lenga.

Faitilhièra va la lenga
que saila l’èime en abraçada fòrta.
E te dirà, que la pèrda o la tenga,
tot çò qu’Amor e còr a còr se conta.
De fals semblar e meçorgas se monda
mas del tieu prètz s’embriaga puèi ne canta.
Car res non val, subre mar sorna o canda,
lenga d’Amor qu’a ton pòrt plan me pòrta

T’amar m’es lenga ont ta mercé me monda
de la sal fòrta, e mon vèrs clar te canta
per que’ m retenga, una lausenja canda
qu’a totes conta esmais que n’ès tu pòrta.

Capítol III

Dins tos braces

« Prigond tu-meteis se mòu un còs que travèrsa los astres Potz de vertige, femna, l’inefable pes de tos membres »

Renat Nelli in Preséncia

Poèma XVI

Ieu soi aquò

Alinhas tres mots al riu clar
qu’espandis preludis e fogas
a las musicas naturalas
d’estrementir tota termièra
entre la saba e a lutz blosa.

S’anequelís tota pensada
dins de sospris de carn immensa
de carn prigonda, de vertitge
dins la casuda ascencionala
cap a l’enlòc mai divinal
que res mai mièlhs non sauriá
dire.

Tres mots sonque, ben arregats
a la cançon de l’aiga viva
que va riulejant sus ta gràcia
felina e maura e melicosa
arderosa a non n’acabar
que per un incendi indicible.

Se procurar
los recuèlhs

Per comandar, aquò es simple :

Escrivètz dirèctament a TròbaVox, per corrièl, a l’adreiça qu’avètz aicí : troba.vox@wanadoo.fr

Retrobatz las òbras de Franc Bardòu dirèctament suls punts de véndias occitans coma Librairie Occitania (M. J. Thourel), Espaci Occitan dels Aups, La Tuta d’Òc.