Lo Silenci
Man dins lo cèl aganti l'astre - Vol 3
Aqueste volume 3, Lo Silenci, tresen e darrièr libre dedicat a la Leona de l’Atlàs, es ja estat publicat en pròsa en numèro especial de Lo Gai Saber, dins lo libre titolat Atlàs Londanh. Aquí, pel primièr còp, se tròba establit en vèrses, e traduit al francés per l’autor. Descriu, d’estacion en estacion, la peregrinacion d’un desesperat d’amor uman cap al destacament d’amor incondicional e metafisic. L’acte sublimatòri en qué consistís aqueste cortègi de poèmas se volguèt èsser a l’encòp un renonciament e una liberacion. Lo Silenci es aquesta cambra desertica de ressons que dedins l’amada daissèt lo sieu amant, ont sonque los vèrses respondián encara als vèrses, d’ara enlà, fins a l’abandon total. Las inspiracions arabo-andalosa e persana medievala i son multiplas, e l’òbra se ven inscriure de fait espontanèament dins las perspectivas mediterranèas e metapfisicas caras a un grand poèta occitan, Alem Surre-Garcia.
L’òbra d’art, titolada « Le palais des sens et des arts » qu’illustra la cobèrta del volume es signada per la talentuosa Hélène Rejembeau.
Poèmas estraits del recuèlh
Poèma 1
« E dau dansar de ton mirar
ont lo teu desir tremolava,
lo fiu de mon somi ondejava
coma las erbas de la mar. »
Max Roqueta
in Los saumes de la nuòch
Las linhas de ta man dessenhan un asuèlh
destemporat e lis coma un jardin de ròsas.
Ai levada d’un pols l’alba de sas fragranças
per encantar la vila e sos barris pudents.
Mas a cada respir de l’òrt, de sos fachins,
la carrièra fangosa ont anavi corrent,
cantant ton nom pertot e risent ma misèria,
montava sempre mai, e mai aspre, e mai rufe.
Abridolant la nuèit en un colar d’estelas,
pausèri dins ton còs de divèssa mortala
lo diamant del cèl e l’aura despacienta.
A l’asuèlh de tas mans, quitèri la ciutat.
Daissèri lai solelh e luna per ta gràcia,
trescolant mai enlai que’ls orisonts estrèms.
Poèma 35
« Cossí non anariái triste, luènh d’Umm-el-Hakam
Que li ai mon còr daissat ? »
Ibn Quzmân
in Cançonièr – CXII
Ara que los jorns s’abolisson,
cossí anar lo jòi al còr cap a la nuèit
mentre que, lo còr mieu, ailà luènh l’ai daissat a ma Leona silenciosa ?
Aquel còr, en sas mans bategant a pro pena, s’abena. Lo temps, el, sempre mai brau, s’agota en fòra de ieu.
Dins l’ostal de ma bèla ai perdudas la luna e la gràcia. Luènh d’ela, luènh de l’amor, l’ànsia fonsa me rosega.
La solitud, lo vent an omplida la vila ufanosa d’ardadas d’indiferéncia. Sultana del mond, de l’alba, ma Leona, en silenci, plan fièra, un solelh a ton front, avanças entre las bèlas coma se res non foguèssen.
Los jorns passan, los meses, los ans e los sègles. Cossí poiriái esperar la que jamai non vendrà ? Ont ès, tu, tèrra santa e promesa, aigada indespassabla ? Quaranta ans dins lo desèrt que te cèrqui, que me pèrdi !
Ont pausar mon agait, ara qu’ai contempladas tas gautas, floretas de miugranièr, tan doças a mon baisar ?
Quin mèl d’aur valdriá mièlhs que tos pòts sus los mieus, ma Leona ? Quin astre m’enlusiriá melhor que ton còs de diva ?
Ara que lo temps ja cabussa,
cossí anar lo jòi al còr cap al mal frau,
se que non confisant lo còr al Dieu d’Amor de ma Leona silenciosa ?
Poèma 36
« Venús arriba risenta e se’n torna cap clin e dolenta ;
L’amor comença joiós per s’acabar en tristesa :
Atal, mesclant sa doçor a la mar infenida, los fluvis,
Tre que son onda an tastat, prenon son gost d’amarum. »
Renat Nelli
in Per una nuèit d’estiu
Tornant estrementit dels orizonts estrèms, persemenèri d’aur las estelas sancèras, del fremir de ta pèl culhit delai los vels dins las alcòvas amagadas de tos sòmnis.
Los pilars sostenián e los cèls e las tèrras que cap camin perdut non auriá religadas e que mon còs pasmens, arrucat contra’l tieu, franquissiá d’un baisar inacabable e doç.
Sonque un dralhòl aital, semenant los mistèris, m’oblidèt en ton si coma l’aura dins l’aura, traversant la grand nuèit d’abséncia e de silenci.
Cadun ara demanda ont me n’èri anat ;
qué dire als esmarrats ? Sonqu’un jardin de ròsas en ta man calinhaira amont, aprèp l’asuèlh ?
Se procurar
los recuèlhs
Per comandar, aquò es simple :
Escrivètz dirèctament a TròbaVox, per corrièl, a l’adreiça qu’avètz aicí : troba.vox@wanadoo.fr
Retrobatz las òbras de Franc Bardòu dirèctament suls punts de véndias occitans coma Librairie Occitania (M. J. Thourel), Espaci Occitan dels Aups, La Tuta d’Òc.
