Recoltaràs ço que semanas
Aqueste volume poetic es constituit en vertat de 8 recuèlhs distinctes, escrits entre 2011 e 2019. L’ensemble es prepausat a la lectura en dos tempses.
Lo primièr temps se titola « Malgrat aqueste monde », orientat pel gnosticisme dels « sense-rei » (coma los definís Pacôme Thiellement), e sa tonalitat dominanta, emai clarament pessimista, non n’es mens prigondament espirituala. Un primièr capítol, nommat « Essent que non soi pas res mai », pausa un mirar contemplatiu sus la vanitat de las personas e de las causas, amb lo desir de ne deliurar al mens un pauc lo lector. Un segond capítol se situa « Tan luènh de tu al fons del còr » e vos convida a viatjar de l’anma personala cap a l’esperit trans-personal, del ieu al Se. Lo tresen capítol se debana « Dins l’escuranha dels camins », e òbra al dire poetic sgon lo mòde dels serpejaments allucinats del grand Joë Bousquet.
I ne devinham l’influéncia. Lo darrièr capítol contemplatiu d’aiceste volume composit beu, per çò sieu, a las fonts del « Gèni Aquitan », tal coma Bernat Manciet l’aviá evocat a l’autor, se trobant convidat a se virar cap a l’ocean, l’arc atlantic, e sos embrums celtics. Aiceste capítol, deliberadament nommat « Celtibericas » coma ramèl de cants reputats irlandeses o escosseses, mas que l’autor non desirava daissar en anglés, tals coma li èran pervenguts. S’agís donc d’un salut amistós occitan mandat als Cèltes. Lo segond temps càmbia radicalament d’estat d’esperit. Son títol, « Contra aqueste mond », o ditz fòrça pro plan. Se non quitam las orientations gnosticas paleocrestianas, lo vèrbe poetic se fa, el, fòrça mai acèrbe e incisiu. Lo Se s’exprimís toujours, mas es alavetz per declarar dins un primièr capítol qu’es « Alassat d’èsser tu », remandant l’ego a sa plaça d’un bais mai agusat. Mais tot s’encaminant dins lo capítol d’après, « Totes los crits amassa al sordre del silenci » dona a entendre enfin l’autra cara de la sensibilitat « sense-rei », tot fasent cabussar l’anma del lector d’una contemplacion destacada cap a una insurreccion libertària, dirèctament ligada a la profecia puèi a l’aveniment del conflicte anarquista dit dels « Gilets Jaunes »,
que l’autor i participèt activament, al grat dels dos capítols ultimes, « Black blòc » e « L’espelferrida de la páu ». L’alen, que bufa ont vòl, convida un temps a virar l’esquina a aquel mond de dolor e de desesperança, assajant obstinadament de legir beutat e lusor dins las tenèbras dels azards dessenats e vans, derisòris, fins a temps d’i percebre, benlèu, un fenestron entrobèrt, qualque trauc de cèl luènh, mai blau que la neblalha. Mas l’alen, fin finala, se revira e s’atruma, cara e cara amb lo mond e s’abriva puèi vòla, crida d’èrnha, cap a la cara coronada del Prince d’aquel mond, aqueste solet mond que conega, que diga e que’n patisca, espetant l’imagièr ideal d’un òrdre insofriblament inèpte, aquel òrdre bastit sul patiment de totes, pel benestar d’un ponherat, res mai. Aquí avètz un garba consequenta de poèmas de l’alen que bufa ont vòl, pertot a despart d’aquí ont lo voldrián veire fugir. Se desplega coma una barricada levada de mots en furor. Se manda coma un pavat de colèra e de desperança, sacat al cap de l’argent-rei, lo solet Prince d’aqueste mond maldit. Es aquesta furor que l’artista Hélène Rejembeau sembla aver illustrada en cobèrta de libre, amb son òbra « Le Guerrier ».
Poèmas estraits del recuèlh
Capítol III
Dans l’escuranha dels camins
Poèma 49
Èra la man que ditz la gràcia
dins l’alisada de beton
se passejant su ta pèl vièlha
de patiment, de calabrun.
S’als camps la veses a passar,
lèva per ela las campanas
que te cantaràn lo ser tendre
de sa consolacion, feronas.
De còps, se daissa trefosir
entre los braces de l’ombrina
ont dormisses per donar d’aire
a un que non l’amariá pas.
Abraça donc aital sa vida
coma un image de printemps
que ne seriás las floralidas
e ela, lo darrièr moment.
Capítol VI
Totes los crits amassa al sordre del silenci
Poèma 4
Lo temps s’atruma
O exigissiam tot ! Nos donavan la posca.
Reclamàvem lo mond ! Nos sacàvan la fanga.
E voliam traversar la tèrra de Paratge
e la de Dignitat, cap levat, còr nauçat
e punh naut auborat.
Brandiguèrem las pelhas. O mandèrem tot pàisser.
Botèrem fòc e fem a bancas e botigas.
Votàvem per lo vent e nos sacàvan tèrra :
ara branda lor vila e la pluèja es de sang.
Pavats, barras e crits respondon a mitralhas.
Ja montan las milícias, sos uèlhs carris d’assalh.
Dreits, lagremas e cants s’abrívan contra’l plomb,
es ora d’escuranha.
Capítol VI
Black Blòc
Poèma 4
Votar
— 1er d’octòbre de 2017 —
N’apelavan a lor bon dreit
que raiavan a las parets,
dets de sang subre escut de flama.
Mas a lor nòbla procession,
los braus an respondut amb barras
pels caps, pès per d’esquinas
trepejadas, reial mesprètz.
Lèva los uèlhs cap a las brancas
de l’arbre mòrt abans de nàisser :
votar non càmbia mai las leis !
Lo punh se tampa e lo fòc dança
dins los uèlhs dels pòbles de brasas
que n’an pro d’anar matrassats.
Se procurar
los recuèlhs
Per comandar, aquò es simple :
Escrivètz dirèctament a TròbaVox, per corrièl, a l’adreiça qu’avètz aicí : troba.vox@wanadoo.fr
Retrobatz las òbras de Franc Bardòu dirèctament suls punts de véndias occitans coma Librairie Occitania (M. J. Thourel), Espaci Occitan dels Aups, La Tuta d’Òc.
