Se la darrièra cort occitana medievala qu’aculhiguèt los trobadors foguèt la de Rodés, non es pas mens vertat que l’autor dels mots e dels miages que compausan aqueste libre a trobat l’amor d’una dòmna — de la Dòmna — dins aquela meteissa ciutat. Aquí perqué, tot simplament, Roergue li es indespassablament venguda tèrra d’Amor e de Trobar. Subre aqueste ton se venon donc aicí parlar las pèiras, las vals, los monts e los grands cèls esperduts, dins un escambi fecond entre çò visible e çò dicible.
Mas coma sempre a çò qu’a çò de Franc Bardòu, çò visible e çò dicible an lèu fait de venir metafòras de çò indicible e de çò invisible. E lo gaug que de l’amor ven e qu’a l’amor torna, se ven confrontar a la destressa d’existir, d’èsser nascut, al dintre d’un mond ont amor non pòt sordre que coma un miracle, coma apareis la lutz per las tenèbras, consolacion ultima… Los locs del país de Roergue veson amor passar coma passan los jorns tornant après tant de nuèits que nos disián perduts. Lor armonia e lor candor contan tot l’esmai qu’es d’amar, segon lo grat de las sasons que s’i esfloran, que s’i tòcan, e que s’i mèsclan fin finala.
Poèmas estraits del recuèlh
« Quant n’aurà caugut de bòrias engrunadas per que se lève lo Palais de l’orgulhança e dau mesprètz ? »
Max Roqueta
in Lemosin
VII
Amolonan l’aur e la pèira
per n’alestir de noms que conten majestat,
prestigis e clamors crincadas sus las nívols,
puèi s’amorçar de vils presatges.
Ieu que vau nud e flac pel causse
tot arregant de lutz amb de mots e de cants,
non ai, per te servir, que de pauras paraulas
que te diràn reina del cèl.
« fasiá dins la nuèch
son lièch d’espèra
lana de sang
que te fila la
pèl »
Jaumes privat
in Talhs
XIV
Ajocats sul mur dels onors,
me fintan. Passi bas, corbat d’umilitat
jol pes de lor desdenh auturós e futil,
emai camine pels espandis.
L’esquina al grand portal famós
de lors cenacles vans, marchi cap a ta lutz
coma qui beu a l’alba, al còr plen de la nuèit,
estrementit de tas estelas.
« La veirem l’estèla roja
sul cloquièr vièlh de Rodés :
l’estèla de sang que crama,
cimbèl d’un pòble jovent,
cimbèl de tota la tèrra… »
Joan Bodon
in L’estèla roja
XLIII
Mai nèci qu’un drapèl non sabi,
e l’estèla esbleugida al som del campanal
que penjarai a ser per t’esclairar la nuèit
serà lo de l’Amor plan fina,
la que non pensa ni non compta,
la que non servís a degun, ni non profièita,
ni non acreis nulòm, ni cap compte de caps,
mas te fa reina sus tota autra.
Se procurar
los recuèlhs
Per comandar, aquò es simple :
Escrivètz dirèctament a TròbaVox, per corrièl, a l’adreiça qu’avètz aicí : troba.vox@wanadoo.fr
Retrobatz las òbras de Franc Bardòu dirèctament suls punts de véndias occitans coma Librairie Occitania (M. J. Thourel), Espaci Occitan dels Aups, La Tuta d’Òc.
