Alexitimia
« En 1973, P.E. Sifneos descriguèt, pel primièr còp, una insania extraordinària, que nomenèt alexitimia (a-lexi-timia : cap de mot pel patiment). S’agís d’una perturbacion de la consciéncia que provòca « una impossibilitat de sasir sas pròprias emocions, de las diferenciar, de las nomenar ». Son literalament de patiments sense nom. […] D’autres cases, un pauc mai nombroses, son estats observats dins de « minoritats socioculturalas » persecutadas, constrenchas de parlar la lenga de lors opressors, de pensar amb lors mots. Lo langatge, totun aqués, de còps ric, demòra inapte a exprimir d’emocions. Las condicions socialas que menan d’òmes a aquesta insania son donc plan conegudas : es la necessitat vitala per eles de participar a un aparelh d’opression que los destrutz. » Lo que parla aital es En Michel Bounan, dins un assag titolat « L’impensable, l’indicible, l’innomenable », paregut en Genièr de 1999. Es amb aquela citacion que l’autor Franc Bardòu obrís son pichon recuèlh, titolat Alexitimia.
Lo ton d’aquel recuèlh relativament cortet (38 poèmas al total) nos es aital donat. D’exèrgues redevables a Guy Debord e a Michel Bounan (que foguèt lo mètge e l’amic de Debord) afortisson filosoficament e sociologicament los images poetics que se ne son inspirats. Aqueles tèxtes se revèlan donc plan mens orientats cap a d’estetismes tròp destacats dels contenguts tematics que focalizats sul solet besonh de denonciar una manca fatidica d’etica que las nòstras societats modernistas emai pòstmodernistas ne nos fan patir intolerablament. Cada poèma se tròba acompanhat d’una fotografia en negre e blanc, presa per l’autor, d’un pas trevador, per las ciutats de Tolosa, Barcelona e Peitieu.
Lo prepaus i sap a urgéncia, a alarma. Cada poèma s’i vòl un crit assignant a revelh. La paraula, l’autor la dona, alternativament, a las victimas de l’anar del mond, o a lors borrèls mièg inconscients, mièg cinics. Al grat de la succession d’aqueles quadres mai o mens apocaliptics, l’autor assaja de far préner mesura del fait qu’es la meteissa rèba, la que desfa tot çò mai uman dins l’uman actual, e la que participa del meteis anar, de la meteissa volontat de necessitat tan cèga coma dessenda de tuar las lengas, de tuar las diversitats umanas e de tuar las diversitats naturalas : causas multiplas, benlèu, mas amb una meteissa justificacion falsièra, aicí rabiosament denonciada.
Poèmas estraits del recuèlh
« L’inversemblabla malaviada industriala, quimica e energetica, responsabla dels recents degalhs ecologics, non servís, d’ara enlà qu’a fabricar d’instruments per manténer lo sistèma que los produtz, aital coma de mercadariás per compensar los patiments qu’engimbra. E la consciéncia devenguda incapabla de sasir aqueste patiment e sas causas — e donc d’intervenir practicament per i remediar — se fòrma e s’entreten dins aquelas meteissas condicions de vida dessenadas. »
Michel Bounan
in L’impensable, l’indicible, l’innomenable
Alextimia - 9
Te cal produire la poison
per que la pòscas consumir,
puèi produire d’autras poisons
per te salvar de la primièra,
lo temps de ne consumir mai,
per continuar de salvar
ta paura e inèpta carcassa
fins que ne crèbe e qu’òm remplace
ta carn poirida per una autra.
« Malautiás cardiovascularas : aicestas malautiás provòcan gaireben lo tèrç de las mòrts mondialas. Al grat dels dètz darrièrs ans, las diètas sense colesteròl e los progrèsses de la quirurgia cardiaca n’an modificat l’importància : an augmentat de vint-e-tres del cent. »
Michel Bounan
in L’impensable, l’indicible, l’innomenable
Alexitimia - 21
Non, la ciutat non es per tu,
ni per degun, ni per res mai.
Dins una solitud prigonda
e de mai en mai duradissa,
te daissa coma un pal al prat,
quilhat davant los molonasses
de torres, de betons, de rotas,
davant milierats de clapièrs
enfaissats, tan laids, tant estreits,
tant descoradors qu’al final
ton còr del dòl quita de batre,
rebrèc de l’Èsser pel non-res.
« Lo mond possedís ja lo sòmni d’un temps que ne deu ara possedir la consciéncia per lo viure realament. »
Guy Debord
in La societat de l’espectacle
Alexitimia - 38
Mas qué te farà viu aquí ont trèva passas ?
Qué te despertarà pòble aquí ont vas ombra
d’un passat esfaçat darrièr tant de fotesas ?
Qué te farà levar aquí ont mòrt t’abausas ?
Los pòbles, tot segur, pòdon morir tanben.
Non morís mai qu’un autre un pòble assassinat.
Mas qué pòt far levar un pòble que vòl jaire,
mai mòrt que son cadavre e mai flac que sa lenga ?
Se procurar
los recuèlhs
Per comandar, aquò es simple :
Escrivètz dirèctament a TròbaVox, per corrièl, a l’adreiça qu’avètz aicí : troba.vox@wanadoo.fr
Retrobatz las òbras de Franc Bardòu dirèctament suls punts de véndias occitans coma Librairie Occitania (M. J. Thourel), Espaci Occitan dels Aups, La Tuta d’Òc.
