Pel poèta occitan Franc Bardòu, l’occitan, lo travèrsa una insoléncia critica dels calculs d’interèsses, de l’utilitarisme productivista e dels falses aparats. Darrièr aquesta lenga s’amagan biaisses de viure e de pensar pròpris a un territòri marcat per las lutas socialas e
païsanas. Uèi es menaçada d’extinccion, coma totas las autras lengas ditas « regionalas » jos dominacion de l’estat francés.

 A travèrs sa vida e son art, Franc Bardòu retraça la trajectòria de l’occitan, sas beutats, sa set de justícia e son èime de revòlta. Al còr de sa lenga romanica se pasta la carn d’un territòri marcat per las lutas socialas, nobiliàrias autrecòps, puèi obrièras e  païsanas. Espandida subre un quarantenat de departaments del sud de l’estat (mas tanben sus la Val d’Aran en territòri d’estat espanhòls e sus 12 vals valdesas dins l’estat italian), es butada politicament a s’escantir, çò que nos mena donc inexorablament a l’exterminacion del sieu pòble (sense cap gotet de sang dostat), exterminacion tacita que Bardòu discernís al cap del camin, e que denóncia inlassablament entre sos vèrses. 

Per aicesta poèta engajat, i son concernits plan mai que de mots : « Es la pèrdia irremediabla d’un biais de pensar lo mond e d’i estar ».  ! En suprimir una lenga, òm suprimís de fait lo pòble que la parlava et s’identificava mercés a ela. Segon Bardòu, un pòble es coma un albre : un albre non espèra pas los decrets de lei per èsser çò qu’es : l’albre. Nimai un pòble !